اشعار

سـلامٌ عــلـی آلِ طـاهـا و یـاسـیـن            به این خلق و این خوی و این عزّ و تمکین

رخش مصحف فاطمه، حُسن، قرآن            پُر از«قدر» و«وَاللَّیل» و«وَالشَّمس» و«وَالتّین»

ارادت بـه نـــام عــلـی دارم و            پـنـاهـی بـه بــام عـلـی دارم و

دلی مـسـت جـامِ عـلـی دارم و            مــدال غـــلامِ عـــلـــی دارم و

گفتند که در جاه و جلالت جبروت است            دیدیم که در مـاهِ جـمـالت ملکـوت است

سوگـند که در بـاغِ بهـشـتی که نـبـاشی            آدم هـمـۀ عـمـر به دنـبـال هـبـوط است

سپر ز گـریه و شمـشیر از دعـا دارد            مَـلَک به سجـدۀ او رشکِ اقـتـدا دارد

حـقوق را چه کسی مثـل او ادا کرده؟            نمـاز را چه کسی مثل او به پا دارد؟

می‌نویسند جهـان چهـرۀ شـادابی داشت            هر زمان محضر او قصد شرفیابی داشت

سجده می‌کرد به پیـشانی او مُهـر نـماز            نزد او سجده برای خودش آدابی داشت

سجاد کربلا، به تن از تب، توان نداشت            تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت

گر تشنگی، ز پا نفکندش غریب نیست            آب آن قدر، که دست بشوید ز جان، نداشت

چون که در قـبله‌گه راز، شب تار آیی            شـمـع خلـوتـگه مـحـراب به پندار آیی

می‌برد نور سحر، قدر شبانگـاه چراغ            قرص ماه از نظر افتد چو شب تار آیی

بـایـد مـسـیـر اصلی ایـمـان بخـوانمت            تـفــســیـر آیـه آیـۀ قــرآن بـخـوانـمـت
زیـبـاترین صحـیـفه برای پرسـتـش و            زین الـعـباد خـلـقتِ یـزدان بـخـوانمت

بر نیزه ماه و دست گل افشان باد بود            وقت طلـوع، زمـزمه‌اش انْ یكـاد بود
آنـجــا مــیــان دشــنـــۀ ابـن زیــادهــا            بـر نـیـزه‌هـا فـرود كـبـوتـر زیـاد بود

در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت           هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت
در کربلا هر آنچه بلا بود، عرضه شد           تیری دگر قضا و قدر در کمان نداشت

سجاد! ای به گـوشِ ملائک، دعای تو‎            شب، خوشه‎چینِ خلوت تو با خدای تو‎

ای چشم آسمان و زمین مانده خیره‎وار‎            بر شور و جذبه‎های تو در سجده‎های تو‎

امام مقـتـل و روضه، امام اشك و بكـا            امام سجده و محراب امام ذكر و دعـا

امـام وارث آلالـه‌هـای بـی‌سـر عـشـق            امــام شـبـنـم گـلـواژه‌هـای ســرخ بـلا

روزها سرمست و شبها راهی‌ام            کیف دارد حال خاطـر خواهی‌ا‌م
در فـرات‌ چـشـم‌هـایش مـاهـی‌ام            لا الـهـی نـه، کـه الاّ الــلــهــی‌ام

به رفتارت نمی‌آید که اهل این زمین باشی           گـمانم شـهـروند آسـمـان چـندمین باشی

برایت فـرش‌های پیش پا افتاده ناچیزند           تو با این منزلت باید که سجاده‌نشین باشی

ای به لطفت عالمی مدیون علی‌بن الحسین           ای کرم در بیت تو قانون علی‌بن الحسین
چشم وا کـردی و شد خاتـون ایرانی ما           بر زمین و آسمان خاتون علی‌بن الحسین

ای عـــلــی اوّل از آل عـــلـــی            وارث اِکــرام و اِجــلال عــلـی

پـیـشـتـاز و پـیـشـوای اهـل دین            مظـهـر تـوحـیـد فـخـرُ العارفین

السلام ای حجّـت معـبود زین العـابدین            ای که وصفت سجده بر مسجود زین العابدین
سردرِ عـرش الـهی حک شده اسم شما            وَه که بس والا مـقـامی یا ولـی الاولـیا

ای زینت تـسبـیح و دعا زمزمه‌هایت            در حـیـرتم آخـر بـنـویـسم چه بـرایت

اعجاز کلام تو مزامـیر صحیفه است            جوشیده زبور از دل قـرآن به دعایت

طنین «آیۀ تطهـیر» در صدایش بود            مـدیـنـه تـشـنـۀ تـکـرار ربّـنـایش بود

صحیفه‌ای که سراسر شعور و شیدایی‌ست            حدیث سلـسـله گـیـسوی آشـنایش بود

ای خـالـق راز و نـیـاز عــاشـقـانـه            در پیـشگـاه عـشق مـخـلـوقی یگـانه

ای آسمان پیشانی‌ات، ای ابر ای کوه            سـجــادۀ تـو دشـت‌هـای بـی‌کــرانـه